Hindi ako masaya hindi rin naman malungkot, but just I feel empty o siguro pa ulit-ulit ko lang sinasabi sa sarili ko na hindi ako malungkot because I feel like there isn’t a reason to be. Hindi ko naman nais na masabihan lagi na “dramatic” o di kaya “problematic”. Kasi kapag nakikita ako ng mga tao ganyan lagi ang tingin nila sakin o sinasabi. Kahit na, madalas naman akong tumatawa. Madalas pa rin naman akong naka ngiti kahit na nasa sitwasyon ako na gulong-gulo na.
“What did I do wrong?” “Why did you leave me?” yan yung mga tanong na laging tumatakbo sa aking isipan.
Bakit mo ako sinukuan, hindi mo alam na sinasabi na din sakin ng ibang tao na “iwan na kita” pero hindi ko magawa kase iniisip ko na ito’y isang pag subok lamang sa ating relasyon at ito’y matatapos din.
Naranasan mo na bang maramdaman yung sakit na akala mo’y wala ng katapusan?
Naransan mo na bang umiyak ng walang nakakaaalam? Yung tipong akala ng ibang tao na okay ka lang pero hindi nila alam never ka naman naging okay. Sabagay hindi naman sila mang huhula para malaman kung nasasaktan ka ba o may dinadala kang problema.
Nakaka pagod din pala no? Yung palaging pag intindi mo sa nararamdam ng iba pero, pag dating sa sarili mong nararamdam parang baliwala lang sa kanila. Yung gusto mo sanang mag kwento ng hinanakit mo pero walang andyan para makinig sayo. Kung meron man, pag tatawanan ka lang din at sasabihin na “normal lang yan”. Normal lang din ba na kayo nalang palagi ang iintindihin.
Bakit ako?
Bakit lagi nalang ako?
Sa araw-araw na pamumuhay ko ako nalang lagi ang nakikita niyo. Lagi nalang ba ganito, walang pag babago?
Bakit kaya ganito?
Bakit hindi tayo makuntento sa kung anong meron tayo. Bakit hirap tayo maging masaya sa kung anong meron lang tayo.
People need to understand that once you go through your worst times alone, you really don’t care who stays in your life anymore.
Sa panahon kasi ngayon, hindi mo na alam kung sino yung mananatali at magiging totoo sayo. Napaka hirap na mag bigay ng tiwala sa isang tao, kahit sa ka pamilya, kaibigan o sa karelasyon pa man.
“We became optimists to the point of blindness because how else are we supposed to live? The world is dismal enough as it is and the one thing we can change is how we look at things.”