Hindi ako masaya hindi rin naman malungkot, but just I feel empty o siguro pa ulit-ulit ko lang sinasabi sa sarili ko na hindi ako malungkot because I feel like there isn’t a reason to be. Hindi ko naman nais na masabihan lagi na “dramatic” o di kaya “problematic”. Kasi kapag nakikita ako ng mga tao ganyan lagi ang tingin nila sakin o sinasabi. Kahit na, madalas naman akong tumatawa. Madalas pa rin naman akong naka ngiti kahit na nasa sitwasyon ako na gulong-gulo na.
“Embracing change means learning all over again. But it was all there is to do. Embrace change.”
“What was scarier than being criticized by other people was being criticized by your own self. That hurts more because it means acknowledging that you indeed messed up.”
“What did I do wrong?” “Why did you leave me?” yan yung mga tanong na laging tumatakbo sa aking isipan.
Bakit mo ako sinukuan, hindi mo alam na sinasabi na din sakin ng ibang tao na “iwan na kita” pero hindi ko magawa kase iniisip ko na ito’y isang pag subok lamang sa ating relasyon at ito’y matatapos din.
Naranasan mo na bang maramdaman yung sakit na akala mo’y wala ng katapusan?
Naransan mo na bang umiyak ng walang nakakaaalam? Yung tipong akala ng ibang tao na okay ka lang pero hindi nila alam never ka naman naging okay. Sabagay hindi naman sila mang huhula para malaman kung nasasaktan ka ba o may dinadala kang problema.
But there are people who cannot let go of their pasts. Some still beat themselves over their past mistakes. Some still resents themselves for doing what they had to do in order to survive. The past is crippling, indeed.
Your worth is not contingent upon external achievements, possessions, or societal expectations. You can stop this endless pursuit of validation.
Nakaka pagod din pala no? Yung palaging pag intindi mo sa nararamdam ng iba pero, pag dating sa sarili mong nararamdam parang baliwala lang sa kanila. Yung gusto mo sanang mag kwento ng hinanakit mo pero walang andyan para makinig sayo. Kung meron man, pag tatawanan ka lang din at sasabihin na “normal lang yan”. Normal lang din ba na kayo nalang palagi ang iintindihin.